pisarstwo- moja pasja

heeej!
Wiem, że to już drugi post dzisiaj, ale kilka osób zaproponowało mi napisanie posta o mojej pasji, a że już miałam całego posta ułożonego w głowie... nie mogłam zwlekać do jutra. Taka po prostu jestem.

Postanowiłam dzisiaj napisać o mojej pasji, czyli pisarstwie. Interesuję się nim już od dłuższego czasu, ponieważ już w pierwszej klasie napisałam swoją pierwszą historyjkę. W drugiej lub trzeciej napisałam trzyczęściowe opowiadanie o wymyślonych przygodach mojej koleżanki i moich. W czwartej również napisałam opowiadanie o jakiejś bogini (zaczęłam też pisać drugą część, ale jej nie skończyłam).

 [..]Wyszłam z łazienki udając się do kuchni po coś do zjedzenia.
-Cześć ! Powiedział chłopak z uśmiechem.
W kuchni siedział chłopak, którego zastałam wczoraj z wiedźmą.
-He-e-ej ! Wydukałam
-Jak Ci minął poranek ?
- Dobrze, a Tobie ?
- Wspaniale ! Uśmiechną się.
-Po co tu przyszedłeś ?
-Chciałbym porozmawiać !
- Czy wiedźma wie, że tu jesteś ?
-Nie. Powiedziałem jej, że wyszedłem na spacer.
- Aha. To o czym chcesz porozmawiać ?
- Dokładnie o wszystkim. Po pierwsze powiem Ci, że ja jestem…- Zawahał się.
-Jesteś kim ? Zapytałam szczerze zaciekawiona.
-Kaspral. Uśmiechną się lekko.
- Co ??
- Bo wiesz ja nie popełniłem tego samobójstwa... To wiedźma mnie zabiła. Uknuła wszystko ! Chciała ukraść moją duszę, a następnie włożyć ją do ciała innego mężczyzny, abym Cię zauroczył, ale nie wiedziała jednego. Tego, że się znamy.
Chłopak miał taki lekki, aksamitny i uwodzicielski głos, że aż pieścił uszy.
-Że jak ? Trudno było mi uwierzyć w to co usłyszałam.
-Mówię prawdę !
-Dobrze, dobrze wierzą Ci, ale co wiedźma może chcieć ode mnie ?
-Nie mów, że nie wiesz ! Parsknął śmiechem.
-Ty jesteś córką Bogów. Zeszłaś na świat po to aby go chronić. Czarownica chce wykorzystać Cię do złych celów. Chce Cię oszołomić, zahipnotyzować.
- Jesteś jakiś chory ! Ja córką Bogów ? Ha ! 

[...]
-Mam jeszcze parę pytań.
-Pytaj o co chcesz.
-Kim jest moja mama ?
Nie odpowiedział od razu na moje pytanie.
-Twoja mama jest aniołem. Aniołem, który ma Cię chronić.
-Ach tak. To dla tego zawsze była taka nad opiekuńcza. Uśmiechnęłam się.
-Ale…
-Słucham Cię. Znowu powiedział to z taką intonacją głosu ,że nie chciałam aby przestał mówić.
-Skoro miała mnie chronić to dla czego pozwoliła mi zamieszkać w Salem ?
-Bo wiedziała, że będę Cię chronić.
-Ty ??
-Tak ja. Ja też jestem chroniącym Cię aniołem. Ale wiedźma o tym nie wiem.
-Aha.
-Przepraszam, ale muszę iść. Będę Cię chronił z całych sił nawet jeśli to będzie zagrażało mojemu życiu.
-Nie, nie chce żebyś sobie szedł.
-Patryshio muszę ! Czuję, że wiedźma już mnie szuka. W końcu znalazłaby mój trop. W ten sposób zobaczyłaby ,że jestem tu z tobą, a nie na spacerze. Straciłaby do mnie zaufanie i nie pozwoliła wychodzić,a zarazem spotykać się z tobą. Poza tym mogłaby Ci coś zrobić, a tego bym sobie nie wybaczył.

[...]

W piątej klasie zaczynałam pisać książkę, której nie skończyłam, była ona o osiemnastoletniej Wioli, której życie rozpada się z powodu problemów z rodzicami. Było to takie bardzo pesymistyczna książka więc jej również nie skończyłam.

Wiola po raz kolejny została obudzona przez kłótnię rodziców . Ojciec znów pijany wrócił do domu . Znowu słyszała szloch mamy , krzyczącego na nią ojca .

- Znowu ryczysz ?! Boże ! Nie zachowuj się jak małe dziecko !

Wiola czuła , że źle dzieje się w rodzinie. Cały czas zastanawiała się dlaczego … Czy to jej wina ? Miała wyrzuty sumienia ,sama nie wiedziała czemu . Załkała . Nie chciała rozwodu . Ojciec znów podniósł głos .

- Nie wytrzymam z tobą ! Jesteś idiotką ! Wyprowadzam się !

Wyszedł . Głośny huk zatrzaskiwanych drzwi i tylko cichy płacz matki . Wiola miała mętlik w głowie . Nie wiedziała co ma zrobić . Pociekła pierwsza łza . Zawsze w takich chwilach rozmawiała ze swoim chłopakiem Ksawerym ,ale przecież nie zadzwoni do niego teraz ?! W środku nocy ?! Ale musiała się komuś wygadać . Przyjaciele ? Nigdy nie miała prawdziwych przyjaciół . Właściwie jej oparciem w tej ciężkiej sytuacji jest tylko Ksawery . Kolejna łza – pomyślała . – ojj... i następna … Niewinne krople wody zaczynały zamieniać się w wodospad łez . Przypomniała sobie o czymś . Wstała z łóżka i podeszła do szafy ,wyjęła z niej pudło . Otworzyła i po kolei wyjmowała różne stare przedmioty . Pierwsze było zdjęcie , jej rodziców . Robione w dzień ślubu . Na zapłakanej twarzy Wioli pojawił się blady uśmiech . Wyjęła jakiś album ,nawet na niego nie spojrzała, po prostu odłożyła . Następne były jakieś płyty, nagrania , listy . W końcu wyjęła to co chciała . Swój stary pamiętnik . Nawet nie pamiętała kiedy ostatnio w nim pisała … Chyba jako dziecko . Dostała go na 12 urodziny od taty . Było to jeszcze jak u niej w domu było dobrze , tata nie pił , mama nie płakała co noc . Dopiero teraz uświadomiła sobie ,że jej życie to jedno wielkie gówno. [...]

Teraz obecnie również piszę książkę i myślę, że z niej nie zrezygnuję tak szybko. Piszę ją od wakacji i mam dopiero pięć rozdziałów, ale to nie jest tak łatwo napisać. Potrafię przez cały miesiąc nic nie pisać, a w szkole na lekcji dostać natchnienia i napisać cały rozdział. Różnie jest. Nie lubię pisać tak od niechcenia, bo wtedy wiem, że to jest słabe, złe, nudne i od razu usuwam to co napisałam. Żeby napisać coś dobrego trzeba mieć inspiracje, pasję i co najważniejsze... chęć. 

[...]Weszli cicho do środka, a raczej Alex, bo Kath ze swoją kostką stąpała po ziemi mocno, robiąc przy tym dużo hałasu, i zaczęli przeszukiwanie restauracji. Alex przeszukał stare i brudne łazienki, w których wszędzie chodziło pełno robactwa, a Kath zajrzała do pomieszczenia które niegdyś było kuchnią. Wszędzie było pełno brudu, kurzu i pleśni. Nie znaleźli niczego podejrzanego więc zrezygnowani ruszyli do drzwi.

Gdy Kath złapała klamkę coś lub ktoś szarpnęło ją za ramię i pchnęło z całą siłą na ścianę. Uderzyła głową o ścianę. Syknęła z bólu. Przed oczami zaczęły jej tańczyć cienie.

-Kath! Alex pojawił się obok niej w mgnieniu oka, ale zdążył tylko musnąć opuszkami palców jej rękę gdy ta sama osoba wymierzyła mu solidny cios w nos. Słychać było odgłos pękających kości. Po raz kolejny podbiegł do Kath, ale tym razem oberwał w głowę. Padł na ziemię a Kath wytrzeszczyła oczy. Dopiero teraz zobaczyła twarz zbira. Był to mężczyzna ubrany w najzwyczajniejszy dres. Spoglądał na Kath z niewzruszonym spojrzeniem.

-Czego ode mnie chcesz? Spróbowała zapytać, ale wyszedł z tego tylko niewyraźny bełkot. Mężczyzna nie odpowiedział. Po prostu stał i patrzył. Spróbowała wstać, ale kostka na to nie pozwalała. Chociaż szczerze mówiąc, w tej chwili noga była jej najmniejszym zmartwieniem. Czuła okropny ból w głowie po zderzeniu ze ścianą. Alex leżał nieprzytomny, a jakiś facet najwyraźniej chciał jej cierpienia. Po prostu świetnie-Pomyślała.
Facet nachylił się nad nią i wymierzył jej cios w głowę. Zachwiała się. Mężczyzna zmarszczył brwi. Chyba myślał, że uda mu się uderzyć tak mocno by ta straciła przytomność. Zirytowany pochylił się ponownie. Odchylił zaciśniętą w pięść dłoń. Kath zamknęła oczy i czekała na to by ciemność ją pochłonęła. Jednak się tego nie doczekała, usłyszała tylko głośny huk opadającego na ziemię dużego ciężaru. Kath powoli otworzyła oczy. Zobaczyła stojącą nad nią drobną, ciemnowłosą kobietę o niebieskich oczach koloru lazury z zatroskanym wyrazem twarzy.
Spojrzała w lewo. Parę metrów dalej zobaczyła leżące bezwładne ciało zbira. Jak to się stało, że takiej drobnej kobiecie udało się powalić faceta ważącego zapewne dwa razy więcej niż ona sama?! Myślała. Ponownie spojrzała na kobietę. Tym razem zobaczyła coś czego wcześniej nie dostrzegła. Pod obojczykiem kobiety widniał tatuaż. Była to czarna gwiazda otoczona czerwonym płomieniem ognia. Zmęczona tym wszystkim Kath, zamknęła oczy, po czym odpłynęła. [...]

drugi fragment z tej samej książki:

[...]Christopher szedł ostrożnie stąpając cicho po leśnej ściółce. W tle słyszał pohukiwanie sowy, wiewiórki skaczące po drzewach. Czuł zapach skaczących gdzieś nieopodal zajęcy. Spojrzał w księżyc. Tym razem zapach lasu i zwierząt nie drażnił go. Nie dawno się pożywiał. Kiedy jest najedzony, odczuwa w sercu takie małe przyjemne ciepło. Odczuwa minimalne szczęście. Może to dlatego, że nie skupia wtedy swojej całej uwagi na rytmicznym biciu serc ludzi i zwierząt. Nie drażni go odczuwana wokoło woń krwi. W tych momentach często wpada w stan rozmarzenia. Marzy o tym, że jest normalnych siedemnastolatkiem. Żyje wraz z matką i młodszą siostrą Amandą. Prowadzi spokojne życie. Za dnia chodzi na spacery i wdycha zapach słońca. Tak bardzo chciałbym żeby to wróciło. Tak bardzo mi na tym zależy. Kath jest moją jedyną szansą. Myślał. No tak, Kath. Kolejny problem. Ostatnio Christopher zaczął przy niej czuć to samo co przy pierwszych spotkaniach z Jessicą. Motyle w brzuchu. Zastanawiał się jak to będzie później, jak Kath już mu pomoże (jeżeli w ogóle pomoże), czy ich drogi się rozejdą? Ona wróci do normalnego życia, a on... zostanie znowu sam. Już i tak nie będzie mógł wrócić do matki i siostry. Przecież mama go nie wpuści do domu, a Amanda myśli, że nie żyje.
Z zamyślenia wyrwał go głośny huk. Rozejrzał się dookoła. Przesłyszało mi się? Pomyślał. Huk. Znowu. Jakby uderzanie kamienia o kamień. Nie mógł zorientować się skąd pochodzi. Dźwięk dochodził ze wszystkich stron. Otaczał go. Ruszył na chybił trafił. Szedł przed siebie nie odwracając się. Kolejny raz usłyszał uderzenie. Tym razem z bliższej odległości. Ruszył w stronę dźwięku z wampirzą prędkością. Szybko, ale bezszelestnie. Kolejny huk, tym razem był taki głośny i dobitny, że musiał się zatrzymać.
Zobaczył stojącą plecami do niego blondwłosą dziewczynę. Jej włosy w blasku księżyca wydawały się bardzo jasne, prawie srebrne. Dziewczyna rzucała ciężkimi kamieniami w skalną ścianę.

-Kath... Szepnął Christopher. Jej ręka znieruchomiała, ale nie odwróciła się.

-Katherine! Powiedział głośniej. Dziewczyna nadal stała tyłem do niego. Podszedł do niej i złapał ją za ramię. Odwróciła się.
To nie była Kath. [...]

Przepraszam za te dziwne przerwy w fragmentach, ale to były akapity, a tutaj się zmieniły w dziwne przerwy xd

To, że kocham pisać łączy się też z tym, że kocham czytać książki!

Mam nadzieję, że ten post nie zanudził Was za bardzo i, że chociaż jedna osoba go przeczytała. Możecie napisać w komentarzach co myślicie o mojej "twórczości", ale proszę nie krytykujcie mnie za jakieś błędy ortograficzne, interpunkcyjne itp. w pierwszych opowiadaniach, bo pisałam je w czwartej i piątej klasie.

Jak oceniacie moją "twórczość"? Jakie Wy macie pasje?