rodzice

Niszczycie mi życie! - ile razy coś podobnego powiedzieliście do rodziców? Ile razy byliście na nich wściekli tak bardzo że mieliście ochotę zamknąć się w pokoju i nie rozmawiać z nimi przez tydzień? Mogę się założyć, że nie raz, bo sama często miałam podobne sytuacje. Tyle razy jesteśmy tak źli na rodziców, uważamy, że nas nie rozumieją, nie kochają. Myślimy, że po co nam te wszystkie kary, szlabany, że sami wiemy najlepiej co dla nas dobre, że oni niepotrzebnie się wcinają w "nieswoje" sprawy. Wydaje się nam, że to nie ma sensu, jednak czasami to dobrze. Chyba lepsze jest to, że rodzice są nadopiekuńczy, nie pozwalają nam gdzieś pojechać, zostać dłużej na dworze niż żeby mieli nas gdzieś, mieli gdzieś co robimy, jak się uczymy, mieli na nas wylane... No, przynajmniej ja wolę raz na jakiś czas dostać ochrzan za złą ocenę niż żeby mama się w ogóle nie interesowała tym jak się uczę. 

Często nie ufamy swoim rodzicom, nie mówimy im o swoich sprawach osobistych, a osoby które to robią są często wyśmiewane. Ja nie widzę w tym nic zabawnego i nie uważam, że trzeba się tego wstydzić. Rodzice nas kochają, są z nami od początku, widzieli nasze wzloty i upadki, pomagali nam się podnieść, gdy mieliśmy złe chwile, to oni nauczyli nas pierwszych kroków, pierwszych słów, pierwszej jazdy na rowerze, oni przytulali gdy stłukliśmy kolano... Myślę, że ja bez problemu mogłabym nazwać swoją mamę przyjaciółką. Kocham ją, a ona kocha mnie, pomaga mi gdy tego potrzebuję, zawsze wesprze, da dobrą radę, wiem, że mam w niej wsparcie. 

Rodzice często nas wkurzają i mamy ich dość, ale powinniśmy pamiętać o tym, że mimo wszystko kochają nas, robią to dla naszego dobra. Wkurzasz się, że mama 2345654 raz dzwoni kiedy się spóźniasz do domu? Czy to coś dziwnego? Po prostu się o ciebie martwi, to z miłości. Gdybyście Wy umówili się z przyjacielem, spóźniałby się już sporo czasu, nie martwilibyście się? Nie dzwonilibyście do niego, żeby dowiedzieć się czy wszystko gra? 

Często uważamy, że wiemy co dla nas najlepsze, wiemy co powinniśmy robić, jak postępować, że oni się nie znają, nie wiedza co dla nas dobre. Ale pamiętajmy, że nasi rodzice żyją już kilkadziesiąt lat, a my mamy tylko kilkanaście. Oni mieli już styczność z życiem, wiedzą jak to jest, znają odpowiedzi na większość pytań jaka nas dręczy, dlatego też często dużo lepiej udać się z jakimś problemem do nich, niż do naszych rówieśników, bo oni sami mogą mieć bardzo podobne problemy, więc jak Ci pomogą? Nasi rodzice, mogli przechodzić podobne okresy, mieć podobne przeżycia i teraz będą wiedzieć jak nam pomóc, doradzą co powinniśmy zrobić.

Prześliczny, tęczowy sweterek- choies.com 

Niestety, nie mogę Wam podać dokładnego linku, bo chyba został on usunięty ze strony, bo gdy wchodzę w jego link to jest jakiś error i strona nieznaleziona :/

A co Wy myślicie na ten temat? Sprzeczacie się z rodzicami? Mówicie im o swoich problemach?